Diederik en ik zijn nu in Japan en dat betekent dat we het eerste deel van onze reis, Zuid-Amerika, afsluiten. We hebben vier maanden door dit continent gereisd. We begonnen in Ecuador en trokken via Peru en Bolivia naar Chili. Het is dus tijd voor een evaluatiemomentje: wat vinden we ervan? Wat waren de mooie en minder mooie momenten?
Allereerst: we genieten met volle teugen!
We doen ongelooflijk veel toffe ervaringen op. Bijna elke dag doen we wel weer iets nieuws. Enkele hoogtepunten waren:
3 dagen lopen naar het Quilotoa meer 
Een overvloed aan wildlife zien in de Galapagos
Een 11-daagse tocht lopen in Peru 
Een hele dag in Machu Picchu besteden
Een jaguar spotten in de jungle 
Na goed zoeken een anaconda vinden in de pampas
4 dagen door Salar de Uyuni en omgeving rijden 
De Moais bezoeken op Paaseiland
De tijd gaat enorm snel
Het is een enorm cliché, maar de tijd gaat écht snel! De eerste maanden voelde dat nog niet zo. Zeker omdat we toen nog (lang) niet op de helft waren. Nu we dat wel zijn, schrikken we ervan hoe snel het allemaal voor bij gaat…. brrrr…. Niet te hard over nadenken dus.
Leermomentje: rustdagen zijn ook heel belangrijk (en fijn).
Rustdagen nemen is niet mijn sterkste kant. Er is zóveel te zien en te doen dat ik geen tijd wil ‘verliezen’. Van te voren redeneerde ik dat als we acht maanden lang 1 rustdag per week nemen, dit gelijk staat aan 32 dagen niks doen. Dat is een maand! In een maand kan je een heel nieuw land ontdekken!
Maar deze houding blijkt niet houdbaar. Rustdagen zijn hartstikke nodig. Tegenwoordig plannen we deze dagen heel bewust in, soms zelfs twee achter elkaar! Dan gaan we bijvoorbeeld naar een cafeetje voor een cappuccino en trakteren we onszelf op iets lekkers. Ik ben deze rustdagen inmiddels zó gaan waarderen! En op de momenten dat ik die rust zelf niet kan vinden, zoek ik een zwembad op en trek ik wat baantjes, terwijl Diederik aan het uitslapen is.
Zonder vaststaande planning reizen is heerlijk!
Voor aanvang van de reis hadden we wel een route in gedachten, maar hadden we niks vastgelegd. Dit is een heerlijke manier van reizen, die goed bij mij past. Omdat we ongeveer weten wat we willen zien hoeven we niet úren achter de laptop dingen uit te zoeken. Tegelijkertijd kunnen we onze plannen zo weer bijstellen. Zo stond Mindo in Ecuador oorspronkelijk nooit op ons ‘lijstje’. Maar toen we zulke goede verhalen hierover hoorden van medebackpackers, zijn we hier spontaan naartoe gegaan. Er zijn ook plekken waar we graag naartoe wilden gaan, maar die we toch hebben overgeslagen. Arequipa en de Colca Canyon in Peru bijvoorbeeld. Hoewel we deze plekken graag wilden bezoeken, hadden we op dat moment absoluut geen energie voor de lange busreis daar naartoe.
Waren er ook minder leuke momenten?
Ja zeker, maar daar waren er weinig van en ook weinig noemenswaardig trouwens. Behalve eentje, namelijk die keer dat onze boot zonk…. En dan denken jullie vast: ‘Wat?!? Jullie boot is gezonken?!’ Je, echt. Dat is dus gebeurd. Al liep het met een sisser voor ons af. Het gaat ook niet over ons cruiseschip gelukkig, maar over de boottaxi van het ene eiland naar het andere. Dit zijn speedboten die fungeren als pontjes. De overtocht duurt 2 uur over open zee. De boot waar we in moesten was afgeladen. Veel te veel mensen. En de achterkant lag vanaf het begin af aan al te diep in het water. De zee was enorm wild en de boot voer recht op de golven, waardoor we klappen maakten die ons allen geheel de lucht in gooiden. Ondertussen kwam er steeds meer water over de achterkant heen. Na twee uur varen waren we precies op de helft tussen de twee eilanden, stond het water tot aan onze enkels, was de bootsman continu water aan het scheppen en werd de mededeling geschreeuwd: ‘put your life jackets on, the boat is sinking fast’. Woorden die ik nooit meer zal vergeten…. In gedachten had ik al afscheid genomen van al onze bagage. Het kon me niet meer schelen.
Maar toen kwam onze redding. Gelukkig, gelukkig. Er waren twee andere boten in de buurt, die ons konden redden. Eerst snel iedereen van boord. Diederik in een andere boot dan ik. En toen was er zelfs nog iemand zo dapper om onze bagage uit het ruim te pakken.
Aan het einde van de dag waren we weer terug op het eiland waar we begonnen waren. Met natte voeten, maar wel met al onze bagage. Op de kade stond een welkomstcomité van politie, ambulancepersoneel en de havenmeester. We kregen een hotel aangeboden voor de nacht. ’s Avonds aten Diederik en ik onze overlevingsmaaltijd van pizza en ijs. We besloten het onze ouders voorlopig even niet te vertellen (sorry mam en pap), omdat ze zich dan mogelijk zorgen gingen maken. En we van plan waren de volgende dag alsnog naar het eiland te gaan…
Zo gezegd pakten we de volgende dag weer een boottaxi naar het eiland waar we naartoe wilden. Het was een andere boot. Eentje waar niks mee mankeerde. Maar veilig voelde ik me niet… het lijkt erop alsof ik er een kleine botenfobie aan over heb gehouden….
Uiteindelijk op onze bestemming aangekomen leerden we dat ze de boot nog naar de kant hadden kunnen slepen. We zagen hem op het strand liggen en er was een aantal mensen druk mee bezig. Toen we uitlegden dat wij op deze boot zaten, lieten ze ons de onderkant van de boot zien. Daar zat een enorme scheur van bijna een meter! Pff… wauw. Wat zijn we blij dat we er zo goed vanaf gekomen zijn.
Om af te sluiten met een positieve noot: de super aardige mensen die we hier ontmoetten
Onze Galapagos groep 
Drankje tijdens de Quilotoa loop
Nog meer vrienden op de Quilotoa loop 
Met onze vriendin Laramie in de bergen van Peru